Yoksul küçük bir çocuğun, kocaman bir oyuncak deveyle olan hayallerle süslenmiş, imkansız dostluğu...
Cadde ve kavşakları hızlıca geçerken kendi kendime söyleniyordum: "Babam şimdiye kesin uyumuştur..." Bir taraftan da düşünüyordum: "Peki ya oyuncakçı? Kesin o da kapatmıştır. Gece gece kim gelip oyuncak alır ki? Kesin devemi satmış, sonra da dükkânın kapısını kapatıp gitmiştir... Keşke devemle konuşabilseydim. Korkarım dün gece bana verdiği sözü unutmuştur. Ya yanıma gelmezse?
...